Przedstawiamy kolejną edycję raportu Poverty Watch przygotowanego przez dr hab. Ryszarda Szarfenberga dla Polskiego Komitetu EAPN: „Poverty Watch 2021: Monitoring ubóstwa finansowego i polityki społecznej przeciw ubóstwu w Polsce w 2020 r.”
Tradycyjnie z okazji Międzynarodowego Dnia Walki z Ubóstwem publikujemy ten raport na temat biedy w Polsce.
Wśród tez prezentowanych w raporcie znajdziemy m.in następujące stwierdzenia:
- W 2020 r. zasięg ubóstwa skrajnego zwiększył się z 4,2 do 5,2 proc., a ubóstwa relatywnego zmniejszył się z 13 do 11,8 proc. Ten drugi fakt nie jest pozytywny, gdyż wynika ze spadku średnich wydatków w społeczeństwie w czasie pandemii.
- Liczba Polaków żyjących w skrajnym ubóstwie zwiększyła się o około 378 tys. – z 1,6 mln w 2019 do 2,0 mln w 2020 roku.
- Wpływ epidemii na sytuację Polaków łagodziły wprowadzone wcześniej świadczenia między innymi:
■ na dzieci (świadczenie wychowawcze), dodatkowo upowszechnione na wszystkie jedyne i pierwsze dzieci w 2019 r.,
■ tymczasowe świadczenie postojowe dla osób na umowach cywilnoprawnych
i samozatrudnionych (2080 zł) oraz
■ dodatek solidarnościowy dla osób zwalnianych z pracy (1400 zł). - Liczba osób, które skorzystały z głównych świadczeń pomocy społecznej w roku
pandemii spadła o 8 proc. w stosunku do roku 2019. Wyjątkiem były specjalne zasiłki celowe przyznawane pod warunkiem podpisania kontraktu socjalnego (wzrost o ponad 1000 proc.). - Polityka przeciwdziałania ubóstwu i wykluczeniu powinna uwzględniać nie tylko płacę minimalną i świadczenia pieniężne – odpowiednio wysokie, regularnie waloryzowane i skoordynowane. Wsparcie finansowe powinno być połączone z dostępnymi, dobrej jakości usługami dla osób w wieku produkcyjnym, np.:
■ wsparcie w nabywaniu i podnoszeniu kwalifikacji zawodowych,
■ pomoc w szukaniu i utrzymaniu zatrudnienia,
■ zapewnianie opieki nad dziećmi i zależnymi osobami dorosłymi,
■ dostęp do mieszkalnictwa społecznego i transportu publicznego. - Podaż dobrej jakości usług społecznych (np. asystencja osobista, usługi opiekuńcze) w Polsce jest zbyt niska w stosunku do potrzeb. Wiele samorządów w ogóle ich nie zapewnia.
- Polska nie ma zintegrowanej strategii rozwoju usług środowiskowych w celu zmniejszenia napływu dzieci, osób niepełnosprawnych, starszych i osób w kryzysie do placówek całodobowych na pobyt długoterminowy. Stąd też konieczna jest ambitna i adekwatna strategia deinstytucjonalizacji.
Zapraszamy do pobrania raportu:
